SIMON MC BRIDE (Irl)
Rich Man Falling

01 Down To The River
02 Standing Still
03 Fat Pockets
04 So Much Love
05 Pushing It Out
06 Rich Man Falling
07 Devil Woman
08 Be My Friend
09 Change
10 Tell Me Why
11 You Got A Problem
12 DC
13 Power Of Soul

We krijgen van de distributors steeds meer “post-British bluesboom” rock materiaal toegestuurd. Jongens die zich laten inspireren door de sixties bands die zich mettertijd van hun roots distanciëerden zoals The Yardbirds (die zich dan uiteindelijk tot Led Zeppelin omdoopten), The Cream, The Pretty Things, The Zombies en in de seventies, Blind Faith, Traffic, Status Quo, The Small Faces, Humble Pie, Taste (met Rory Gallagher), Deep Purple, The Free en aangezien dit lijstje nagenoeg eindeloos is , ga ik het hier bij laten. Daar is op zich niets mis mee, en deze jongens zijn zeker niet slecht bezig. Maar voor ons wordt het opletten geblazen dat ons werkterrein niet té groot wordt, en dat we geen echt rootsmateriaal moeten laten liggen voor deze, anderzijds lovenswaardige, ‘nieuwe’ trend bij de jongere muzikanten.

Hans Broere van Bertus Distributie bezorgde ons de debuut-CD van Simon McBride, een volwaardige exponent van deze trend. Met zijn “Rich Man Falling”, dat net is uitgekomen op Nugene Records (Ian Siegal, Matt Schofield), slaat hij alvast geen mal figuur. Het Britse vakblad Guitarist Magazine noemde McBride “The next Rory Gallagher /Gary Moore to come out of Ireland”. In elk geval waren de fans van Joe Bonamassa overtuigd van ‘s man’s kunnen bij de recentelijk gegeven Ierse concerten waarbij Simon support act was van Bonamassa.

Elf van de dertien songs van deze CD zijn door McBride gecomponeerd. En die mogen er zijn, zeker als je weet dat het hier om een debuut gaat. Voorheen is hij immers her en der sideman geweest, dus spelen wat hem gedicteerd werd, was de boodschap toen. En van eigen werk was er dan al helemaal geen sprake. Nu kan hij dus met zowel zijn eigen band als eigen werk uitpakken. En dat lukt hem aardig. Uiteraard ligt de klemtoon op het gitaarwerk, maar toch blijven het zeer beluisterbare songs, ook voor niet-gitaristen. Dat ligt dan al volledig in de lijn van zijn voorbeelden. The Free lijkt me bijvoorbeeld een sterke indruk op Simon te hebben gelaten. Dat blijkt ook uit het feit dat één van de twee covers op deze CD een Fraser/Rodger compositie is, “Be My Friend”.
De tweede cover op dit album is een, voor gitaristen, obligate Hendrix nummer. McBride heeft dan tenminste gekozen voor een minder voor de hand liggend stuk, “Power Of Soul”. En de soul is in elk geval aanwezig. Genoeg om ons al benieuwd te maken hoe de opvolger zal klinken.
En bovenal doet het plezier dat de jongere muzikanten nog seventies rock kunnen opvoeren, in plaats van electronische drums ‘n’ beat rommel.

The band are :

witteMVS